Στην εποχή μας, έχει τεράστια σημασία να υπερβούμε την περιορισμένη σχέση που έχουμε με τη φύση και να επιστρέψουμε στον τρόπο συνύπαρξης που εγκαινιάζει ο Χριστός μαζί της, με το κάλλος της, με το νόημα που περικλείει μέσα της. Θεωρώντας την, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε αποκλειστικά το όφελος που δυνητικά θ' αποκομίσουμε από την εκμετάλλευσή της ούτε τους κινδύνους με τους οποίους ενδεχομένως η ίδια μας απειλεί. Μπορούμε να δούμε ότι η φύση έχει δημιουργηθεί όχι μόνο για ν' αποκαλύπτει την τέλεια ομορφιά, αλλά και για να μπορεί, σε μελλοντική στιγμή, αφού θα έχει ελευθερωθεί από τον ζυγό της αμαρτίας που της φόρτωσε ο άνθρωπος, να γίνει τμήμα της Βασιλείας του Θεού, όταν Εκείνος θα είναι "τα πάντα εν πάσι" (Α΄ Κορ .15,28). Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει κάπου ότι "όλη η κτίση προσμένει με λαχτάρα πότε θα φανερωθεί η δόξα των παιδιών του Θεού" (Ρωμ. 8.19). Όλη η κτίση, όλη η γη, όλος ο ουρανός, όλη η δημιουργία λαχταρούν την ημέρα που ο άνθρωπος θα επιστρέψει στον Θεό και θα έχει τη δυνατύτητα να οδηγήσει όλο το κτιστό στους κόλπους του Θεού. Τότε ο θεωμένος άνθρωπος, δηλαδή ένα δημιούργημα εντός του οποίου ζει ο Θεός και οι ρίζες του ξεκινούν από τον Θεό, θα γνωρίζει να επαναφέρει όλο το κτιστό στους κόλπους της θείας ζωής, όπως ένας βοσκός οδηγεί το κοπάδι του. Κι αυτή είναι η κλήση μας.