Θρησκεία και πολιτική, εκκλησία και κράτος αποτέλεσαν διαπλεκόμενες ίνες στο υφάδι του χρόνου. Προσδιόρισαν βεβαίως το παρελθόν όχι μόνο το τοπικό αλλά συνολικά το ευρωπαϊκό. Τόσο το κοινωνικό υποκείμενο όσο και η κοινωνία γενικότερα, τουλάχιστον μέχρι την εποχή του εξαστισμού και των μεγάλων νεώτερων επαναστάσεων, κινήθηκε στα επίπεδα της σκέψης και της πράξης ελεγχόμενη και χειραγωγούμενη από ένα σύστημα ιδεών, πυρήνα του οποίου αποτέλεσε η θρησκεία, όπως αυτή ερμηνεύθηκε και αποδόθηκε στα χωροχρονικά της πλαίσια. Μια ιδιαίτερη εκδοχή του παραπάνω αποτελεί το Βυζαντινό παράδειγμα και φιλοδοξία του βιβλίου είναι να πλησιάσει λογικά και να παρουσιάσει ένα τρόπο κατανόησής του. Το τελευταίο μάλιστα, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να αντιληφθούμε την σημερινή ελληνική πραγματικότητα που ως γεωγραφική περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και με βάση την ιστορική της ιδιαιτερότητα, επιμένει ίσως περισσότερο σε μια φολκλορικού τύπου παρουσία της θρησκείας στην κοινωνική ζωή. Άλλωστε στην νέα πραγματικότητα της απομάγευσης του κόσμου δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν ανθρωπινά χωρίς τον Θεό...