Η Αυγουστίνη διάβαζε και ξαναδιάβαζε αυτές τις λίγες γραμμές από το γράμμα του βαρυποινίτη Τίμου Ρακιτζή. Τα συναισθήματά του ήταν αντιφατικά: στην αρχή ήταν επιθετικός και της απέκλειε κάθε δυνατότητα προσέγγισης. Έπειτα, δειλά δειλά, άρχισε να αποκαλύπτει κάποια ευαισθησία και ένα ίχνος ανθρώπινης αδυναμίας, ομολογώντας πως ήθελε να προσδοκά. Πολλές αντιθέσεις, σε λίγες γραμμές.
Τη συγκίνησε... Κέντρισε το ενδιαφέρον της. Άξιζε τον κόπο να παραδώσει μαθήματα υπομονής και αγάπης "δια αλληλογραφίας". Με τον πομπό της καρδιάς της έστελνε στον φυλακισμένο σήματα που οι κεραίες της ψυχής του τα είχαν συλλάβει. Γι' αυτό λοιπόν άξιζε να αγνοήσει την ηχώ των δικών της απεγνωσμένων κραυγών και να πλησιάσει το συνάνθρωπό της.
Ήξερε, βέβαια, πως ακροβατούσε πάνω σε εύθραυστες ισορροπίες... Αυτό όμως που δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να φανταστεί, ήταν οι συγκλονιστικές συνέπειες που θα είχαν αυτά τα απλά γράμματα αλληλεγγύης και η αλλαγή ρότας στη ζωή της. Δεν ήεξρε πως αυτά τα γράμματα που προέρχονταν από δύο διαφορετικούς κόσμους θα ανέτρεπαν τα πάντα γύρω της...
Ένας Θεός ήξερε μόνο...