Λουκάς:
(Σκεφτικός, στον Μπουμπνόφ.) Μας λες για την αλήθεια... Μα η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή για τον άνθρωπο... δεν θεραπεύει πάντα την ψυχή η αλήθεια... Να σου πω ένα παράδειγμα: Είχα κάποτε έναν γνωστό που πίστευε στη χώρα της δικαιοσύνης...

Μπουμπνόφ:
Σε τι πράγμα;

Λουκάς:
Στη χώρα της δικαιοσύνης. Πρέπει να υπάρχει, έλεγε, κάπου στη γη η χώρα της δικαιοσύνης... Και σ' αυτή τη χώρα, έλεγε, πρέπει να κατοικούν ξεχωριστοί άνθρωποι, καλοί άνθρωποι! Που σέβονται ο ένας τον άλλον, που βοηθάνε ο ένας τον άλλον και όλα στη ζωή τους είναι μέλι γάλα! Και ο άνθρωπος αυτός όλο έλεγε να φύγει, να ψάξει να βρει αυτή τη χώρα της δικαιοσύνης. Ήταν φτωχός και τα 'φερνε βόλτα δύσκολα... κι όταν καμιά φορά τα πράγματα πηγαίνανε από το κακό στο χειρότερο κι έλεγες τώρα θα πέσει να πεθάνει -ακόμα και τότε, δεν το έβαζε κάτω, χαμογελούσε κι έλεγε: "Δεν είναι τίποτα! Θα αντέξω! Λίγο ακόμα θα περιμένω και μετά θα αφήσω αυτή τη ζωή και θα πάω στη χώρα της δικαιοσύνης...". Μοναδική του χαρά ήταν αυτή η χώρα...

Στο άθλιο υπόγειο που νοικιάζει ο Καστιλιόφ, έχουν βρει κατάλυμα άνθρωποι πάμφτωχοι και περιθωριακοί: ο κλειδαράς Κλιες με την ετοιμοθάνατη γυναίκα του, ένας μέθυσος αποτυχημένος ηθοποιός, ένας ξεπεσμένος βαρόνος, ένας μυστηριώδης προσκυνητής... Ανάμεσά τους η Βασιλίσα, η γυναίκα του ηλικωμένου ιδιοκτήτη, που προσπαθεί να πείσει τον εραστή της, τον νεαρό Βάσκα, να τη βοηθήσει να ξεφύγει από το κολαστήριο, σκοτώνοντας τον άντρα της. Όμως ο Βάσκα, έχει το βλέμμα του στραμμένο αλλού. Το μέλλον των ηρώων μοιάζει προδικασμένο... Πόσο εφικτό είναι να υπάρξει άλλη διαφυγή πέραν απ' αυτή του θανάτου;