Ο αφηγητής δε χρειάστηκε τόσο να επινοήσει μυθιστορηματικά πρόσωπα και καταστάσεις, έγιναν κι αυτά, κυρίως όμως φρόντιζε να σηκώνει από χάμω ό,τι έβρισκε σκάβοντας, να τα καθαρίζει με το βουρτσάκι και να προσπαθεί να βρει τι με ποιο πάει ώστε να προκύπτει κάτι το αναγνωρίσιμο, ο ίδιος λέει: "Να συναρμολογώ μια κολόνα και να τη στένω κάπου, να σωθεί έτσι το υλικό - κυρίως αυτό".
Με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία τα ευρήματα, καθώς έχουν τώρα εκμηδενίσει τελείως την απόσταση κι είναι δίπλα δίπλα, δείχνουν πού πήγαν, πού περπάτησαν, τι είδαν κι έπαθαν οι άνθρωποι αυτής εδώ της ιστορίας από τον πόλεμο του Σαράντα, στον άλλον του Σαράντα-Σαράντα τέσσερα, έπειτα ο Εμφύλιος, η απωβακτριανή Τασκένδη κι ως πέρα τα ορυχεία του Αχοτικού Πελάγους...
Τρία κύρια πρόσωπα: ο Θόδωρος, από τα παλαιότερα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, ευτύχησε να πάει από φυσικό θάνατο εδώ στην Αθήνα, σ΄ ένα διαμέρισμα της οδού Σκουφά, λίγο μετά τον αργοπορημένο επαναπατρισμό του, η συντρόφισσά του Κάτια χάνεται στο τέλος του βιβλίου, το ίδιο κι η Μάρυ, η νεαρή προικισμένη δημοσιογράφος, αυτό το λαχταριστό κορίτσι - πρώτη εκείνη ανέλαβε να γράψει το βιβλίο, έχοντας υπόψη το βίο και τα έργα του Θόδωρου, γρήγορα όμως στράφηκε στην Κάτια και στον ίδιο τον εαυτό της, σαν να το ΄ξερε πως θα συμβούν τα όσα συνέβησαν...