Στο βιβλίο αυτό ιχνηλατούνται οι παράλληλες και αμφίδρομες τροχιές που διέγραψε στο λογοτεχνικό στερέωμα ο εμβληματικός ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Τάσος Λειβαδίτης. Διερευνώνται σημαντικές πτυχές της ποιητικής του τέχνης, της θεματικής του, της διαδρομής του από την ποίηση-μπροσούρα προς τις μεγάλες συνθέσεις της εσωτερικής αναδίπλωσης. Με τον τρόπο αυτό σμιλεύεται μια ιδιότυπη ψυχογραφία: μια ξενάγηση στην ποιητική ενδοχώρα ενός δημιουργού που κινήθηκε από την ιδεολογική στράτευση στην κρίση ταυτότητας, από τους δρόμους της ελευθερίας στη θρησκευτική κατάνυξη, από τα υψίπεδα της αισιοδοξίας στα βάραθρα του εσωτερικού διχασμού, δίχως να απεμπολήσει τα επαναστατικά του προτάγματα. Αναμφισβήτητα, ο ελεγειακός, ο τραγικός και ο ενίοτε επικός Λειβαδίτης άφησε για τους επιγόνους του σπουδαίες ιμπρεσιονιστικές τοιχογραφίες της εποχής του, όπου συγκέρασε το φανταστικό με το ρεαλιστικό στοιχείο, ημέρωσε το καφκικό παράλογο και αποτύπωσε τη λεηλατημένη ζωή των ταπεινών και καταφρονεμένων. Έτσι κληροδότησε την αγωνία μιας ποίησης βαθιά ουμανιστικής, που παραμένει στις μέρες μας ριψοκίνδυνη, επίκαιρη και παραμυθητική, διεγείροντας τον προβληματισμό σε όποιον τολμά να εγκύψει στο στοχασμό της.