Είναι κάποιες στιγμές στις ζωές των ανθρώπων που το χθες με το σήμερα τυλίγονται σαν κουβάρι, ή δένονται σαν αλυσίδα. Στο χέρι αυτού που έβλεπε φως εκεί που οι άλλοι έβλεπαν μόνο σκοτάδια, χαράσσεται ένα κλειδί, με την εντολή ν' ανοίξει κάτι. Κατευθύνει ή κατευθύνεται; Ζει, ή ξαναζεί καβάλα στην πλάτη ενός ανάδρομου χρόνου μέσα στο "όνειρο";
Ένα πράσινο παράθυρο εμφανίζεται και γίνεται φωνή, γίνεται φως γι' αυτούς που ο κόσμος μας δεν είναι μόνο ό,τι απτό και ό,τι ορατό. Πίσω από ένα σφιχτοπλεγμένο άσπρο κουρτινάκι, χρόνια ολόκληρα εκείνη περιμένει να ξαναπατήσει πάνω στα ζάλα της αυτός που ενώ ήταν Έλληνας θεός, έγινε σαν ταλαιπωρημένος χριστιανός άγιος, κι έφυγε μια νυχτα με δυο βέρες τυλιγμένες στο καλό του χειρομάντηλο...
Οι βέρες που θα 'τανε ένας "ολόκληρος γάμος"...