Με τα διηγήματα "Στη συκαμιά από κάτω" (1935) η Κατίνα Γ. Παπά αποτυπώνει, με κατανόηση και αγάπη, λιτότητα και διαύγεια, την καθημερινή ζωή των ανθρώπων του χωριού, κυρίως, η οποία ξεδιπλώνεται σε στενή σχέση με μια παρθενική φύση. Την ιδιαίτερη προτίμησή της κερδίζουν τα παιδιά και οι γέροντες. Η συγγραφέας καταφάσκει στη ζωή, χωρίς να αποκρύπτει τη σκοτεινή όψη της, και πιστεύει στην αξία του ανθρώπου, αλλά χωρίς αφέλεια. Μέσα σε ένα τέτοιο πνευματικό κλίμα, τα βάσανα και ο μόχθος του ανθρώπου χάνουν την τραχύτητά τους και αποκτούν μια γεύση σχεδόν γλυκιά, και μόνο ο θάνατος μένει πάντα πικρός και αδυσώπητος.