Είχαμε εγκατασταθεί μέσα στο θάνατο από το γάμο μας και μετά. Η Μυριέλ πριν από μένα. Εγώ, λίγο λίγο. Είχε πεθάνει και δεν είχα καταλάβει τίποτε. Ήταν νεκρή για τον εαυτό της, νεκρή για μένα. Ήμουν τυφλός μήπως από έρωτα; Η ιστορία μας είναι η ιστορία των μικροπαντρεμένων, των έλα-σε-παντρεύομαι-γιατί-δεν-είσαι-και-τόσο-κακή. Καλύτερη, η Μυριέλ είναι ακόμα καλύτερη. Γιατί όμως να χρειάζονται πέντε χρόνια για ν' ανακαλύψεις ένα σώμα ή ένα πρόσωπο; Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξυπνήσει η επιθυμία; Είμαστε χαμένοι κι οι δυο, δίχως προσανατολισμό μετά τη ρήξη. Είμαστε ενηλικιωμένοι αλλά όχι ακόμα ενήλικοι. Θα 'πρεπε να καλύψουμε ένα κενό. Αυτή, το δικό της. Εγώ, το δικό μου. Και η συνάντησή μας είχε τα χρώματα του γκρίζου, τσέχικου φιλμ που παιζόταν μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη σ' ένα μικρό σινεμά του Καρτιέ Λατέν.