Μπαίνουμε στο νέο αιώνα μετέωροι, ηθικά, πνευματικά, ιδεολογικά, έχοντας πίσω μας την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", τη μόνη φωτεινή ελπίδα που υπήρχε στο παρελθόν και που χάθηκε για το μέλλον, και για τους νέους και για τους παλιούς. Οι νέοι, για την ώρα, βαδίζουν χωρίς ιδανικά και οι παλιοί με τα ιδανικά τους σκορπισμένα στους τέσσερις ανέμους.
Παρ' όλα αυτά η ζωή προχωρεί. Του κύκλου τα γυρίσματα θα ξαναφέρουν στη συνείδηση της ανθρωπότητας το φως του σοσιαλισμού σαν τη μόνη ελπίδα στη θολούρα και την αχορταγιά του καπιταλισμού. Θα θερμανθεί και ο ίδιος από το φως αυτό που θα λιγοστέψει τη βουλιμία του. Οι νέοι και οι παλιοί θα φέρνουν στη μνήμη τους τις μορφές και τους αγώνες των παλιών σοσιαλιστών, όλων αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για το σοσιαλισμό, και θ' αναγνωρίζουν ότι οι τεράστιες αυτές θυσίες σε παγκόσμια κλίμακα, στο διάβα περίπου 150 χρόνων, από τα μισά του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι θυσίες για μεγάλα και σπουδαία ιδανικά. Και θ' αναγνωρίζουν ότι, παρ' όλες τις θυσίες τόσων χρόνων, ο σοσιαλισμός, εκτός από το ότι προκύπτει νομοτελειακά και διαδέχεται τον καπιταλισμό, δεν έπαψε ποτέ και δεν θα πάψει ν' αποτελεί, για το παρόν και για το μέλλον, τη μοναδική ελπίδα και καταφυγή για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και θ' αναγνωρίζουν επίσης ότι:
Ο Σοσιαλισμός θα εδραιωθεί μόνο με δημοκρατία, με ειρηνική δράση για το αύριο, μέσα από τη γνώση του χθές αλλά και με τη γνώση και χρήση των δυνατοτήτων της επιστήμης και τεχνολογίας του σήμερα.
Γιατί, όπως πίστευε και ο Σταύρος Καλλέργης: Ο Σοσιαλισμός είναι: «το κάλλιστον των πολιτευμάτων, το ύψιστον των συστημάτων, το μόνον προς αυτήν την φύσιν του ανθρώπου αρμόζον.»