Είχα κλείσει τα δώδεκα και έμπαινα στα δεκατρία όταν είδα για πρώτη φορά νεκρό άνθρωπο. Συνέβη το 1960, πριν πολύ καιρό... αν και μερικές φορές δε μου φαίνεται και τόσο πολύς καιρός. Ιδιαίτερα τις νύχτες που ξυπνάω από τα όνειρα, όπου βλέπω το χαλάζι να πέφτει πάνω στ' ανοιχτά του μάτια...
Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή την ώρα που τα λες, οι λέξεις μειώνουν τη σημασία τους -οι λέξεις συρρικνώνουν και δίνουν μια καθημερινή, συνηθισμένη διάσταση σε νοήματα που όταν τα είχες στο μυαλό σου περιλάμβαναν τα πάντα... Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα, έτσι δεν είναι; Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι που δείχνουν το δρόμο προς τα μύχια της ψυχής, σαν σημάδια πάνω σε χάρτη θησαυρού που οι εχθροί σου θα 'θελαν να βάλουν στο χέρι. Κι έρχονται φορές που εκμυστηρεύεσαι πράγματα που σου κοστίζουν πολύ, μόνο και μόνο για να δεις τους άλλους να σε κοιτάνε παράξενα, μη καταλαβαίνοντας τίποτα από όσα τους είπες ή το λόγο για τον οποίο τα θεώρησες τόσο σημαντικά ώστε παραλίγο να δακρύσεις την ώρα που τα έλεγες...