Ενώ η κοινωνία μας απολαμβάνει την ευδαιμονία του καθημερινά αναπτυσσόμενου τεχνικού πολιτισμού μας, εξακολουθώντας μάλιστα ν' αναζητά με πάθος πρόσθετες απολαύσεις, αδιαφορεί προκλητικά, αν και φέρει τη βασική ευθύνη, για την τραγωδία που παίζεται πίσω από τα κλειστά παράθυρα εκατοντάδων οικογενειών, όπου ξετυλίγεται, βουβά τις πιο πολλές φορές, το δράμα χιλιάδων νέων κάθε ηλικίας, που έχουν πάρει τον χωρίς γυρισμό δρόμο "της απωλείας"!
Μαζί κι εμείς, απλοί θεατές!
Άραγε όμως αναρωτηθήκαμε, αν το πεσμένο στην άκρη του δρόμου θύμα, που σήμερα αδιάφορα προσπεράσαμε, ίσως αύριο είναι ένα δικό μας πρόσωπο;
Τις θλιμένες αυτές φιγούρες των ζωντανών νεκρών που αδιάκοπα, δυστυχώς, πολλαπλασιάζονται από την ανάλγητη απληστία των αδίστακτων κυκλωμάτων, αλλά και από την κονωνική αδιαφορία, παρουσιάζει ανάγλυφα το μυθιστόρημά μας.
Μπορείς να κρίνεις και να δικάσεις τους αίτιους. Να αναλογιστείς όμως πρώτα και τη δική σου ευθύνη για ό,τι δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα για τους παγιδευμένους στα δίχτυα του Λευκού θανάτου!