"Τα Σπαράγματα των γηπέδων" (ΣΠΑΡΑΓΜΑ = Αποσπασμένο κομμάτι) αποτελεί μία έρευνα 20 ετών του Μιχάλη Παπαδάκη, ο οποίος συνέλεξε φράσεις, ατάκες, μικρά κείμενα, εφημεριδογραφήματα, ποιήματα κ.ά. είτε από ανθρώπους μέσα από τον χώρο του αθλητισμού είτε από ανθρώπους έξω από αυτόν. Σπαράγματα που καταπιάνονται με τον αθλητισμό, τα γήπεδα, τη ζωή μας γενικότερα, σπαράγματα με διαχρονική αξία, σπαράγματα που μένουν στη συλλογική μνήμη.

Πολλά σπαράγματα έχουν πλάκα, άλλα έχουν δράμα, κάποια εμπεριέχουν πληροφορίες και κάποια άλλα έχουν πολύ φαντασία, ίντριγκα και συγκρίσεις, όπως γράφει κι ο Παντελής Μπουκάλας: "Η φαντασία η οποία αποφέρει μια ντρίμπλα, ένα τριγωνάκι, μια βαθιά μπαλιά είναι ασυγκρίτως ισχυρότερη από εκείνη που κατασκευάζει πεζογράφημα πεντακοσίων σελίδων".

Έχουν, επίσης, αναπόληση, έχουν εκκεντρικότητα, έχουν και ανθρωπιά, όπως όταν μία Νοτιοαφρικανή νοικοκυρά παίζοντας ξυπόλητη ποδόσφαιρο με τις φίλες της δήλωνε πως "Χάρη στο ποδόσφαιρο βγήκα από το σπίτι όπου με είχε κλεισμένη ο άνδρας μου να του κάνω δουλειές. Χάρη στο ποδόσφαιρο κρατιέμαι νέα και γερή".

Έχουν πολύ σοφία και διδακτικό χαρακτήρα, όπως η απάντηση της Γερμανίδας θεολόγου όταν τη ρώτησαν πώς θα εξηγούσε σε ένα παιδί την έννοια της ευτυχίας: "Δεν θα την εξηγούσα. Θα του έδινα μια μπάλα και θα το άφηνα να παίξει". Έχουν όμως και βωμολοχίες αλλά και ανοησίες. Άλλωστε, ως γνωστόν, όσο πιο χοντρή είναι η ανοησία που θα εκστομίσει κάποιος, τόσο πιο πολύ θόρυβο θα κάνει!