ΣΟΥΪΝΓΚ ΜΕ Τ' ΑΣΤΡΑ

Κάθε που γέρνει το φεγγάρι Κυριακή, στον γκρι
παράδρομο του ίδιου ονείρου καταλήγει. Όραμα
ξέθωρο μιας χούφτας ποιητών που ιχνογραφούν
την κόλαση σε κάστρα που απαρνήθηκε το κύμα.
Αναζητώντας μέρα πρόθυμη της άνοιξης το βάρος
να σηκώσει, σκοντάφτουν σε απομεσήμερα άγρυπνα
και μωβ τουλίπες με άχλη στην ανάσα. Ντυμένοι
νοτισμένα υφάσματα, πλάι στα χάρτινα των
άστεγων γκισέ, τζαζ σε τσαλακωμένες προσευχές
χορεύουν. Ξέφρενο σουίνγκ με άστρα μποέμ που
τη στεριά διαλέγουν ν' αλητεύουν...