Ακριβέ μου...

Τούτη την ώρα που το ραδιόφωνο κάνει τη χάρη στην ψυχή μου και μεταδίδει το κουιντέτο για κλαρινέτο του Μότσαρτ, τούτη την ώρα που ακόμα και οι κλέφτες των νεκρών θα σέβονταν, σκύβοντας ευλαβικά το κεφάλι τους μπροστά στην ιερότητα της ανάγκης μου για σένα, τούτη την ώρα λοιπόν θέλω να σου στείλω ένα γράμμα. Κι ας είπες πως δε θέλεις να με ξαναδείς ούτε ζωγραφιστή!

Θα είναι παράξενο αυτό το γράμμα. Γιατί θα έχει μέσα την καρδιά μου. Μόνο. Όχι τη σκέψη μου. Πολύ περισσότερο, όχι το σώμα μου. Θα έχει την καρδιά μου που θα πάλλεται στην τσέπη σου, κι εσύ θα αναριγάς καθώς θα σου θυμίζει πρωινά Κυριακής στο ίδιο λευκό κρεβάτι. Τότε που έβαζες στο στήθος μου τ' αυτί σου, ν' αφουγκραστείς τη λαχτάρα μου για σένα. Τότε που εκείνη η γυναίκα της φωτιάς ήταν για εκείνον τον άντρα της βροχής η Ντάρντα των ονείρων του, η ευφρόσυνη χώρα των παιδικών του λογισμών.

Μα πρόσεξε! Εγώ για σένα είμαι πια ένα γράμμα. Μη με κρατήσεις μέσα στο συρτάρι του μυαλού σου και με ξεχάσεις όπως ξεχνούν οι άνθρωποι ό,τι τους ευεργέτησε. Σάλιωσέ με και στείλε με πιο κάτω, σε κάποιον άλλο. Σε κάποιον που οι χτύποι μου θα δίνουν το ρυθμό μιας νέας αρχής.

Δική σου,
(για πόσο ακόμα...)

Εφτά σπουδαία κείμενα από εφτά γνωστούς συγγραφείς που αποδέχτηκαν την πρό(σ)κληση να γράψουν ένα γράμμα εις ανάμνησιν μίας άλλης εποχής, σε μία εποχή που τα e-mails
και τα SMS έχουν αντικαταστήσει τις γοητευτικές υπόλευκες κόλλες επιστολογραφίας.