Δεκαεννιά διηγήματα του Παπαδιαμάντη, όχι μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα αλλά και από τα πιο αποκαλυπτικά για τον μοντέρνο χαρακτήρα των συγγραφικών του τρόπων. Ιστορίες που φανερώνουν ανάγλυφα την καθαρά ποιητική του πλευρά και που σφραγίζονται από το μυστήριο, τη μαγεία, τη δεισιδαιμονία, το υπερφυσικό, την ατμόσφαιρα του τρόμου και του ονείρου. Ένα έντονο κλίμα φυγής προς κάτι τραχύ κι απόκοσμο, συνεχώς υπονομευμένο από το χιούμορ, τον αδιόρατο σαρκασμό. Κόσμοι θρυλικοί και υποβλητικοί, αυστηροί και μυσταγωγικοί, σκοτεινοί και παραμυθένιοι, αντίθετοι προς τις αξίες μιας υπερβολικά προσγειωμένης εποχής -καταφύγιο για μια ύπαρξη που ήθελε να βρίσκεται σε διαρκή ρεμβασμό, να μην βλέπει. Έτσι τον περιγράφουν. Απόμακρο, αμίλητο, αγέλαστο, αφηρημένο.