Παιδί, τότε άκουγα τους παλιότερους να μιλούν για το κακό που βρήκε τον ελληνισμό. Ήταν γνώμες βγαλμένες από την πείρα της πολύπαθης ζωής τους. Η μοίρα, έλεγαν, μας έταξε ζωντανή γέφυρα ανάμεσα στα έθνη της οικουμένης. Το χειρότερο πάθημα της φυλής μας ήταν ο ξεριζωμός από την Μικρά Ασία, τα Βαλκάνια, την Αίγυπτο... Πάψαμε να είμαστε ο ομφαλός της οικουμένης, κλειστήκαμε στον εαυτό μας και τρωγόμαστε μεταξύ μας.

Αργότερα διδάχτηκα όπ οι πρόγονοι μας αλώνιζαν πς θάλασσες, ταξίδευαν στα πέρατα της γης, πολυμήχανοι αυτοί συναλλάσονταν, αγόραζαν και πουλούσαν, μάθαιναν και δίδασκαν, έφτιαχναν πόλεις και πολιτισμούς. Έφτιαξαν τη ζωή καλύτερη γι' αυτούς, για τα παιδιά τους και για τα άλλα έθνη. Το μυστικό του ελληνισμού που φώτισε τον κόσμο όλο, είναι το μυστικό αυτού που στήνει γέφυρες, που φέρνει κοντά τον ένα με τον άλλο, που ανοίγει δρόμους, ανοίγει πόρτες, ενώνει λαούς, που φέρνει φως και ελπίδα.

Και σήμερα ονειρευόμαστε την χώρα μας σαν γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορά και Νότου, σαν χώρο που σμίγουν εμπόριο, κοινωνικά συστήματα, πολιτισμοί, θρησκείες. Όμως πώς να είμαστε ζωντανή γέφυρα, όταν περιφρονούμε το είναι μας. Κακολογούμε τους εαυτούς μας σαν "μεταπράτες", "ξενοδόχους" και "γκαρσόνια της Ευρώπης". Χωρίς εμπόριο, χωρίς μεσητεία και μεταπούληση, χωρίς τη φιλοξενία του ξενοδόχου, π είδους ανθρώπινη γέφυρα είμαστε μέσα απ' την οποία θα περνάει το εμπόριο και το χρήμα των εθνών που μας περιτριγυρίζουν;

Σαν οργανωμένη κοινωνία έχουμε βάλει κάθε λογής φραγμούς, σε ντόπιους και σε ξένους, μην τυχόν και καταφέρει κανένας επιτήδειος και μας εκμεταλλευτεί και μας πάρει τα πλούτη μας. Γίναμε γέφυρα με συρματοπλέγματα και οδοφράγματα. Θολοί οι όροι μας, ακριβά τα διόδια που όλο αλλάζουν. Δεν εξυπηρετούμε και δεν αμειβόμαστε. Οι δρόμοι του εμπορίου, και των πολτπ-σμών περνάνε απ' αλλού. "Αλλοι, στο διεθνή στίβο, δίνουν ευχαρίστως τις υπηρεσίες του εμπόρου, του τραπεζίτη, του χρηματιστή, και του μεσάζοντα, αμείβονται, είναι ευχαριστημένοι, προοδεύουν. Εμείς ψάχνουμε για λύση.

Σωτήρης Παπασωτηρίου