ΦΥΓΗ

Οι λέξεις μου σήμερα άρχισαν ν’ αργοκυλούν μελωδικά.
Πέρασαν από την κάθαρση μιας ημέρας γκρίζας,
έφυγαν μακριά για την ουτοπία των φεγγαρόφωτων ποιητών,
αγκαλιάστηκαν κρυφά με μια ιδέα τρικυμίας·
στο τέλος τραγούδησαν το πρελούδιο της αιχμαλωσίας τους.

Κοιτάζω στον καθρέφτη τα γερασμένα τους φτερά...
Εκείνον τον παλιό καθρέφτη που σου φωνάζει καλημέρα
κάθε πρωί
ξορκίζοντας νύχτες, σκοτάδια,
ελπίδες και χρόνους.

Τα μόνα ίχνη που άφησαν
ήταν λίγα ματωμένα βήματα.

Στην αρχή με τρόμαξαν.
Μετά τα συνήθισα.
Μα τώρα πια, τους μοιάζω.