Πολύ συχνά στην πράξη ανακύπτουν ζητήματα αμφισβήτησης της πληρεξουσιότητας, όταν αυτή δεν είναι ρητή, προκύπτει όμως έμμεσα από την βασική σχέση μεταξύ αντιπροσωπευομένου και αντιπροσώπου, από την συμπεριφορά του αντιπροσωπευομένου (ο οποίος π.χ ανέχεται την εμφάνιση κάποιου στις συναλλαγές ως αντιπροσώπου του, χωρίς να τον έχει πληρεξουσιοδοτήσει ρητά) ή από τις περιστάσεις. Στην αντιμετώπιση των ζητημάτων αυτών από το ιδιωτικό δίκαιο είναι αφιερωμένη η μελέτη. Mέσω δικαιοσυγκριτικού διαλόγου επιχειρείται η θεμελίωση της σιωπηρής πληρεξουσιότητας (σιωπηρής με στενή έννοια, πληρεξουσιότητας ανοχής, φαινόμενης πληρεξουσιότητας), καθώς και η ανάλυση των προϋποθέσεων και εννόμων συνεπειών της, με διεξοδική παρουσίαση της ελληνικής νομολογίας. Βασική θέση της μελέτης είναι ότι στις ως άνω περιπτώσεις πρόκειται κατά βάση για μη ρητή δικαιοπρακτική πληρεξουσιοδότηση, δηλ. για εφαρμογή της ΑΚ 217: η δήλωση με την οποία δίδεται η πληρεξουσιότητα δεν είναι ανάγκη να είναι ρητή. Mπορεί να προκύπτει έμμεσα από πράξεις ή παραλείψεις του αντιπροσωπευομένου και από τις περιστάσεις, σημεία, από τα οποία ο τρίτος συνάγει, κατά την καλή πιστή και τα συναλλακτικά ήθη, παροχή αντιπροσωπευτικής εξουσίας. Εκτενής αναφορά γίνεται και στην -λειτουργικά συγγενή προς την πληρεξουσιότητα- (σιωπηρή) οργανική εκπροσώπηση των νομικών προσώπων. Τέλος, τίθεται -συνοπτικά- και το ζήτημα του εφαρμοστέου επί της σιωπηρής πληρεξουσιότητας δικαίου.