Από την πελαγική "Πέτρα και θάλασσα", και τη πτήση στο άπειρο ανάμεσα σε "Μικρούς μεγάλους πλανήτες" ο Ικάριος Ποιητής επιστρέφει στη Μάνα Γαία για χάριν των Σιωπηρών Εγχόρδων. Εδώ, το φαινόμενο της ηχούς και των ήχων από το ξύλο και τον αέρα περνάει στη διαφάνεια του νερού, με τόξο φορεμένο, μια πένα που κόβει τη πέτρα και νότες-άστρα. Γαλαξιακά συστήματα, μακρινά, που επιστήμη και τέχνη με καλπασμούς φωτός μόλις σήμερα αποσαφήνισαν του βάθους την ελάχιστη υποδιαίρεση. Σιωπηρά Έγχορδα: ένας διάπλους σε ότι δεν έχει ακόμη εξερευνηθεί. Νεογέννητο μονοπάτι σε αρχέγονα τοπία. Υπό το φέγγος της Σελήνης, παίρνουν αφαιρετικά μορφή, από σκιά πεφωτισμένης πέτρας και την μέρα πάλλευκα, με το φως σε αμηχανία, χώμα απάτητο και αρώματα της γης που ο ισόθεος Γραίγος πότε με μια πνοή κι άλλοτε με δοξασίες δύναμης, ξετυλίγει βαθιά ως στην καρδιά του Ικάριου πελάγους. Ο Αίολος που με την απαρχή της μέρας φουσκώνει τα μάγουλα του στ’ αστεία, έχει για φυλαχτό "ασάλευτον μάρμαρον", τη γνώση των αρχαίων και των ποιητών. Η απόσταση απ’ τους Δελφούς, στο ναό του Παρθενώνα, δική του. Με του γλάρου το πέταγμα καταλαγιάζει στο θαύμα της Δήλου και από κει ταξίδι αέναο, δόρυ ολόχρυσο, δέηση, στο Ιερό της Αρτέμιδος, στη Δολίχα, όπου το μάλαμα μπάρκαρε σε αρχαία καράβια. Το απομεσήμερο σμίγει με την Αμφιτρίτη, λευκό της ταραχής το γέννημα, στων κυμάτων τις υδάτινες κορφές και ξυπνά τους αποκαμωμένους, από την ολονυχτία, φάρους ανάμεσα σε ήχους ανέμιων κρουστών, με αρμονία που φτάνει τα ωκεάνια υπερβάθη. Λυκόφως και ύστερα από χρόνο η νύχτα στη κορυφή της, ο άνεμος ξελογιάζεται, σωπαίνει σε μνήμες φωτός, έχοντας ξεχασμένη μια τρικυμία πίσω του που οι άνθρωποι θυμούνται, στους πρόποδες ενός σκοτεινού κάβου φωλιάζει, οι ώρες να περάσουν, μα όχι να χαθούν: Ο χωροχρόνος σπάει στα δυο, εκεί που χωρίζουν οι έννοιες. Ο χρόνος που απομένει αστέρευτος. Το όνειρό του ένα παντοτεινά διαστελλόμενο σύμπαν.
Βαγγέλης Σ. Λύκος