Εξακολουθώ να πιστεύω, ότι η ποίηση είναι ένα ταξίδι αναζήτησης, όπου περνάς πάνω από τα λογικοποιημένα σ' έναν κόσμο αλληγορίας του ιδεατού. Είναι απόσταγμα, η απάντηση αν θέλετε στο ψεύδος της πραγματικότητας. Αφετηρία, μια παιδική καταγγελία και η συνειδητοποίηση της αδυσώπητης κρίσης. Ίσως γιατί ξεχάστηκε ότι ήμασταν κάποτε παιδιά. Ίσως γιατί το κρατάμε μυστικό. Δυστυχώς, ίσως γιατί θέλουμε να είμαστε πάντοτε μεγάλοι!!!
Εικόνες άξαφνες, ανάβοντας τον αναπτήρα στο λαγούμι της Πόλης. Αποτυπώσεις φρίκης και ενοχών. Τις σταχυολόγησα, έβαλα μουσική στις σκηνές του θεάτρου του παραλόγου, αναζητώντας την αιτία. Τα σαρκοφάγα κυριαρχούν σ' αυτό το λαγούμι που η Πόλη κοιμάται, μ' εμάς λεγεωνάριους του ψεύδους που αποδεχτήκαμε, κάμοντας κινήσεις αργές, μην ξυπνήσει. Προσπαθώ να την αφυπνήσω, κραυγάζοντας απ' τα τείχη της πανάρχαιας μάνας της, που γεννοβολάει ασταμάτητα. Δεν ξέρω κατά πόσο τα καταφέρνω, γι' αυτό κλείνω αυτήν την ποιητική συλλογή με ένα παραμύθι, για την συνέχιση του μακάριου ύπνου κάποιων. Η έκπληξη στο τέλος με την ματιά του Νάσου, μια ματιά ανάσας και ελπίδας.