Μέχρι σήμερα, εκτός από τα Ανατρεπτικά του Λεωνίδα Κύρκου, δεν έχω διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο πολιτικού στελέχους του αριστερού κινήματος. Τούτο δε σημαίνει ότι υποβαθμίζω τη συμβολή των κειμένων αυτών για την ιστορική έρευνα, ούτε ότι αμφισβητώ την αντικειμενικότητα όσων από τους συγγραφείς υπήρξαν και πρωταγωνιστές της αριστερής παράταξης. Κράτησα και κρατώ τις «μνήμες» μου χωρίς να επιχειρώ να κρίνω το παρελθόν. Άλλωστε ούτε καν σήμερα, το 1996, είμαι σε θέση να ασκήσω οποιαδήποτε κριτική για το «τότε», καθώς δεν έχω πάρει ποτέ τις αναγκαίες αποστάσεις. Τα όσα έζησα, με γέμισαν και με γεμίζουν συναισθηματικά, απασχολούν μέχρι σήμερα αδιάκοπα τις σκέψεις μου και, ταυτόχρονα, αποτελούν τον ανεκτίμητο θησαυρό της ψυχής μου. Ξέρω ότι τα κείμενά μου είναι άναρχα. Γράφτηκαν αυθόρμητα, χωρίς κανένα σχέδιο και προγραμματισμό. Οι ακριβείς χρονικοί προσδιορισμοί απουσιάζουν, καθώς αδυνατούσα να θυμηθώ μόνη μου πότε ακριβώς συνέβη τούτο ή το άλλο, από τα όσα έζησα και καταγράφω εδώ. Αν υπήρχε ακόμα ο Κώστας μου –ο Κώστας Μαυρομμάτης, άντρας και σύντροφος σ' ολόκληρη τη ζωή μου– αυτό το βιβλίο θα ήταν πληρέστερο. Μαζί θέλαμε να το γράψουμε. Δεν προλάβαμε...

Α.Π.