Ο συλλογικός αυτός τόμος είναι μια απόπειρα σύνθεσης ενός corpus γνώσης, διεπιστημονικού και διατομεακού χαρακτήρα, ως συμβολή στον αναδυόμενο προβληματισμό και τη συζήτηση για θέματα αποκατάστασης και ανοικοδόμησης μετά από σεισμούς.

Χωρίζεται σε δύο ενότητες: Η πρώτη αφορά δεκαπέντε περιπτώσεις από τη μεταπολεμική ελληνική εμπειρία (Κεφαλονιά, Ιθάκη, Ζάκυνθος, Βόλος, Σαντορίνη, Άγιος Ευστράτιος, Θεσσαλονίκη, Αλκυονίδες, Καλαμάτα, Γρεβενά, Κοζάνη, Αίγιο, Κόνιτσα, Αθήνα, Κύθηρα) και η δεύτερη δύο παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία (Umbria, Kobe).

Από το σύνολο των παρουσιαζόμενων παραδειγμάτων προβάλλει καθαρά η γνώση που αποκτήθηκε στα διάφορα πεδία της αντισεισμικής πολιτικής (έκτακτη ανάγκη, αποκατάσταση, ανασυγκρότηση), αλλά με εμφανή και την ανεπάρκεια του συστήματος να αφομοιώσει μεθοδικά τις μεμονωμένες εμπειρίες, μετουσιώνοντάς τις σε ολιστικότερες πρακτικές αποκατάστασης.