"Κάπου στη διάρκεια της δεκαήμερης παραμονής μου στο Παρίσι (και στη Βρετάνη) δέχτηκα κάτι σαν επιφοίτηση, που φαίνεται να με έχει αλλάξει πάλι προς κάτι που υποθέτω πως θα είναι το καλούπι μου για άλλα επτά χρόνια ή περισσότερο: στην ουσία, ένα σατόρι, η γιαπωνέζικη λέξη για την "ξαφνική επιφοίτηση", το "ξαφνικό ξύπνημα" ή απλά "χτύπημα κατακούτελα". Ό,τι κι αν ήταν αυτό, κάτι όντως συνέβη και στις πρώτες μου αναπολήσεις μετά το ταξίδι, τώρα που ξαναγύρισα πίσω, βάζοντας στη θέση τους όλα τα μπερδεμένα μπόλικα γεγονότα των δέκα εκείνων ημερών, φαίνεται ότι η αιτία για το σατόρι ήταν ένας ταξιτζής που λεγόταν Pεϊμόν Mπαγιέ, άλλες φορές νομίζω ότι θα πρέπει να 'ταν
ο παρανοϊκός φόβος μου στους γεμάτους ομίχλη δρόμους της Βρέστης στις 3 το πρωί, άλλοτε πάλι νομίζω ότι ήταν ο Μεσιέ Καστελγιαλού και η εκθαμβωτικά όμορφη γραμματέας του (μια Βρετόνη με μπλε-μαύρα μαλλιά, πράσινα μάτια, αραιά μπροστινά δόντια, σωστά βαλμένα σε λαχταριστά χείλια, άσπρο μάλλινο πλεχτό πουλόβερ, χρυσά βραχιόλια και άρωμα) ή το γκαρσόνι που μου είπε "Paris est pourri" ή η παράσταση του Ρέκβιεμ του Μότσαρτ στην παλιά εκκλησία του Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε με τους συνεπαρμένους βιολιστές να κουνάνε χαρούμενα τους αγκώνες τους, γιατί τόσοι πολλοί διακεκριμένοι άνθρωποι είχαν εμφανιστεί γεμίζοντας τα στασίδια και τις ειδικές καρέκλες (κι απ' έξω να παχνιάζει) ή, για τ' όνομα του θεού, τι;"

Όταν ο Τζακ Κέρουακ, πνευματικός πατέρας της γενιάς των μπητ, έφτασε στο Παρίσι αναζητώντας τις ρίζες του βρετόνικου ονόματός του, παρασύρθηκε σε μια οδύσσεια περιπετειών που έμελλε να συναρπάσει τους αναγνώστες του για πολλά χρόνια. Σε δέκα συνταρακτικές, θυελλώδεις μέρες γεύτηκε δεκάδες εμπειρίες, από τη συνάντησή του με μια μαραμένη γαλλίδα καλλονή σ' ένα μπαρ για γκάνγκστερς στο Μοντπαρνάς, ως τη σουρρεαλιστική συζήτηση με τον βρετόνο συνονόματό του με τη σουβλερή μύτη. Ο ποιαδήποτε απ' αυτές μπορεί να υπήρξε η αιτία για το ξαφνικό του ξύπνημα, την ξαφνική επιφοίτηση, το σατόρι του στο Παρίσι.