Εφτά διηγήματα με τη νοσταλγία, τον πόνο, αλλά και την ελπίδα, την προσμονή που επιφυλάσσει η μετανάστευση.
Εφτά διηγήματα που επιχειρούν να κλείσουν το μάτι, άλλοτε με κατανόηση κι άλλοτε με χιούμορ στην πασίγνωστη, από τόσο παλιά για τα ελληνικά δεδομένα, κατάσταση που περιγράφεται: "Παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες".


Με πόση ταχύτητα εκσφενδονίζει την κατσαρόλα του ένας Έλληνας μάγειρας όταν συνειδητοποιεί πως η μαγειρική έχει καταντήσει μόστρα και τίποτ' άλλο;

Και γιατί η Φιφή ικετεύει τον "καλπουζάν" άντρα της να εγκαταλείψουν το Κολωνάκι και να επιστρέψουν στην Αυστραλία;

Ένας πύρινος κύκλος καύτρας σημάδεψε στα χρόνια του πολέμου την αθώα, παιδική ψυχή του Άρη. Εννιά χρόνια αργότερα, όταν ο ίδιος πύρινος κύκλος διαγραφεί πάνω από μια τεχνητή λίμνη στην Μπονεγκίλα, το μίσος που τον πνίγει θα τον καταστρέψει, ή θα τον αντριέψει;

Κι αφού θαυμάζουμε τόσο τον Κολοκοτρώνη, γιατί άραγε δεν απαντά, όταν τον εκλιπαρεί ένας απελπισμένος γκασταρμπάιτερ που θυμίζει αρχαίο ελληνικό άγαλμα;

Οι γετόνισσες του Πάνου πήραν το μάθημά τους για το πώς γίνεται το "αυστραλέζικο μεσημέρι;"

Πόσο μακριά πρέπει να πάει ο μισθοφόρος Μάρκος για να γλιτώσει απ' τον εαυτό του;

Μα το σημαντικότερο ερώτημα απ' όλα: Θα βρούμε όλοι εμείς που φεύγουμε ή θέλουμε να φύγουμε, το χρόνο να γυρέψουμε τ' άλογό μας σε μια ξένη παραλία; Μ' άλλα λόγια, θα νιώσουμε ποτέ ξανά βασιλιάδες, σαν το Μεγαλέξανδρο;