Απολαμβάνω αυτό το ταξίδι
-το τόσο δύσκολο
μα αναγκαίο -
και συνεχίζω,
μέσ' από κύματα αφρισμένα,
φαράγγια
και φοίνικες,
άμμο που με μαστιγώνει,
μανιασμένο αέρα που βουίζει στ' αυτιά
και με κάνει να ξεχνώ,
ό,τι πρέπει να ξεχάσω,
χαράδρες,
χωματόδρομους
και σύννεφα σκόνης,
που κρύβουν το δρόμο μου
κι απελευθερώνουν το ένστικτο,
γκρεμούς
και μονοπάτια αόρατα,
που μόνο λίγοι μπορούν να διακρίνουν
και να διαβούν,
όσο κι αν λαχταρούν να μ' ακολουθήσουν...