... Ο Τζόζεφ σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τα γέρικα ρυτιδιασμένα κλωνιά του. Τα μάτια του φωτίστηκαν καθώς αναγνώρισαν και καλωσορίσανε, γιατί η δυνατή και απλή οντότητα του πατέρα του, που είχε παραμείνει στα νεανικά του χρόνια σαν ένα σύννεφο ειρηνικό, είχε μπει μέσα στο δέντρο.
Ο Τζόζεφ σήκωσε το χέρι του σ' ένα χαιρετισμό. Είπε πολύ σιγανά: "Χαίρομαι που ήρθες, κύρη μου. Δεν είχα καταλάβει ώσαμε τώρα πόση μοναξιά είχα δίχως εσένα". Το δέντρο αναδεύτηκε ανάλαφρα. "Είναι καλή γης, καθώς βλέπεις" συνέχισε ο Τζόζεφ σιγανά. "Θα σ' αρέσει να μείνεις, κύρη μου". Κούνησε το κεφάλι του δεξιά ζερβά για να διώξει ό,τι απόμεινε από τη νάρκη, και γέλασε κοροϊδεύοντας τον εαυτό του, τόσο από ντροπή για τις καλές σκέψεις, όσο και απορώντας για το ξαφνικό συναίσθημα συγγένειας με το δέντρο, "Υποθέτω πως αυτό το ΄κανε η μοναξιά μου"...