Μια τρυφερή απόδοση της σχέσης της εγγονής, της κάθε εγγονής, του κάθε εγγονού με τον παππού, της φευγαλέας αυτής μορφής, που στο πέρασμά της από την ζωή μας ή μάλλον όσων είχαν αυτό το προνόμιο να γνωρίσουν τον παππού τους, αφήνει αλησμόνητες αναμνήσεις.

"Αγαπημένε μου παππού, όσος φορές ερχόμουν να σε δω σε εύρισκα απορροφημένο με τα αθλητικά στην τηλεόραση, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, το στίβο. Δεν ήθελες κανείς να σε διακόψει, μη και σου ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια από ένα αγώνα. Κι εγώ άλλο που δεν ήθελα. Σου έδινα ένα πεταχτό φιλί και όπου φύγει-φύγει...

- Σοφία, Σοφία, έλα εδώ καρδούλα μου να δούμε μαζί το μπάσκετ, μου φώναζες πριν κλείσω πίσω μου την πόρτα. Εγώ έκανα πως δεν άκουσα και εξαφανιζόμουν σαν τον Ρόυ, τον γάτο μας. Αλήθεια παππού, τώρα που μίλησα για τον Ρόυ, τον σκεφτόμουν κάπου-κάπου και του έφερνα καμιά γατίσια λιχουδιά στην κονσέρβα. Κι αν πέρναγε ο καιρός κι εγώ τον ξέχναγα με κοιτούσε θλιμμένα όπως κι εσύ παππού.

- Έλα ρε Ρόυ, κι εσύ! Πάψε να με κοιτάς έτσι. Το ξέχασα. Αύριο θα το θυμηθώ. Λόγω τιμής... Και ο κακόμοιρος γάτος, αφού πρώτα έριχνε δυο τρία παραπονιάρικα νιάρ-νιάρ έδειχνε να με καταλαβαίνει και να με συγχωρεί... Παππού μου, πόσο είμαι ευτυχισμένη και πόσα θα είχα χάσει αν τα γεγονότα της ζωής δεν μας έφερναν τόσο, μα τόσο κοντά..."

Αγαπητέ μου αναγνώστη, σου εκφράζω τη βεβαιότητα, έχοντας γράψει αυτό το βιβλίο, ότι μέσα από τις σελίδες του, ο παππούς Νικόλας θα αγαπηθεί από κάθε οικογένεια, και ιδιαίτερα από τα νεότερα μέλη της όπως τον αγάπησε η εγγονή του Σοφία. Γιατί ο παππούς, ο κάθε παππούς, σηματοδοτεί για τον καθένα από μας, το μαζί στην οικογένεια...