Σε αυτό το ανέκδοτο μυθιστόρημα της Μέλπως Αξιώτη, μια γυναίκα βρίσκεται ανάμεσα σε δύο χώρες, ανάμεσα σε δύο γλώσσες, με τη μνήμη να επιμένει όσο και η ζωή. Η πρωταγωνίστρια Λίζα πηγαίνει στο Παρίσι κυνηγημένη από την Ελλάδα του Εμφυλίου, στοιχειωμένη από μνήμες θανάτου, αίματος, τρόμου αλλά και ηρωισμού. Πηγαίνει σε ένα Παρίσι το οποίο γνωρίζει από παιδί, μέσα από διαβάσματα και ακούσματα, από πικάντικες ιστορίες και υπονοούμενα, ένα Παρίσι φιλικό και τόσο διαφορετικό από τη χώρα της. Έχει αφήσει πίσω της μια ζωή, θέλει να φτιάξει μια καινούργια, και ο τρόπος της είναι πρώτα και κύρια η γλώσσα: Αφήνει τα γαλλικά, που τόσο καλά τα ξέρει, να σκαλώσουν πάνω στη μητρική της γλώσσα, τα αφήνει να γίνουν γλώσσα όχι απλώς επικοινωνίας αλλά έρωτα και τέχνης. Υπάρχουν οι επιθυμίες, υπάρχουν οι ιδέες, οι πόθοι. Υπάρχει και η πραγματικότητα, που είναι ανελέητη.

Θάνατος, εξορία. Και πάλι εξορία. Σκληρή.

Πίσω από τη Λίζα, η Μέλπω και η δική της ζωή, η δική της υπερορία, ο αγώνας της με τις λέξεις, πότε για την ένταξη και πότε ενάντια στη λησμονιά, η εσωτερική της διαπάλη, η γραφή της, διχασμένη κι αυτή και στη συνέχεια διαμελισμένη, σπαραγμένη μέσα στη σύγκρουση που ταλανίζει μια χώρα, έναν λαό, την ανθρώπινη ψυχή, την τέχνη.

Ένα μυθιστόρημα διχασμού, θλίψης, νοσταλγίας, επίμονης ελπίδας κι απελπισίας, με τη γνώριμη, ακόμη και στην άλλη γλώσσα, τα γαλλικά, γραφή της Μέλπως Αξιώτη. Η συγγραφέας το σκόρπισε σε μεταγενέστερα κείμενα, το κομμάτιασε, όπως κομματιάστηκε η δική της ζωή στα ξένα.