Το παρόν πόνημα περιλαμβάνει μελέτες που αναφέρονται σε ζητήματα της Εκκλησιαστικής και της Βυζαντινής Ιστορίας. Ως γνωστό, στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρχαν δύο βασικοί θεσμοί, η Εκκλησία και η Πολιτεία, οι οποίοι εκπροσωπούνταν από τον Πατριάρχη και τον αυτοκράτορα αντίστοιχα. Η μακραίωνη πορεία του Βυζαντινού Κράτους οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην παρουσία και τη δράση τους. Η Πολιτεία και η Εκκλησία προόδευαν όταν οι δύο αυτοί θεσμοί συνεργάζονταν. Οι αρμοδιότητες των εκπροσώπων των δύο αυτών θεσμών ήσαν διακριτές. Παρ΄ όλα αυτά, μαζί με τις περιόδους συναλληλίας, συναντάμε και περιπτώσεις ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων. Ως επί το πλείστον, επικρατούσε ο αυτοκράτορας ως ο ισχυρότερος. Υπάρχουν, όμως και περίοδοι, κατά τις οποίες ο πατριάρχης είχε καταστεί η σημαντικότερη προσωπικότητα της αυτοκρατορίας, σε εκκλησιαστικό και πολιτικό επίπεδο. Το ζήτημα είναι, όμως, ότι από την αντιπαράθεση μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας δημιουργούνταν προβλήματα στην ενότητα και τη δράση και των δύο αυτών θεσμών.