Αφήναμε τις λέξεις να γίνονται ιστορίες,
να γίνονται όνειρα,
να γίνονται προσδοκίες,
δεν σταματήσαμε στης βεβαιότητας τη λόγχη
που τη σωστή στιγμή ξέρα να διαπερνά τα στήθη.
Άλλη πάλι φορά
θελήσαμε να πιστέψουμε το στολισμό τους
που φούσκωνε τη ματαιοδοξία μας,
που νέρωνε το βέβαιο καθολικισμό μας,
γιατί γνωρίζαμε την όψη της συντριβής
τις πτώσεις και μεταπτώσεις,
μα είναι ωραίο πού και πού
να πιστεύεις.
Μοιάζει με νανούρισμα,
με απαλό χάδι,
άλλωστε είναι κουραστικό να ξέρεις
πως όλα με μια εκπνοή
θα χαθούν,
είναι ωραία να κανακεύεις πού και πού
τις αυταπάτες των άλλων
και τις δικές σου.