[...] Το βιβλίο αυτό δε θέλει να μείνει στο παρελθόν. Κοιτάζει στο μέλλον. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κοιτάξεις το μέλλον παρά αφού αξιολογήσει το παρελθόν και συναγάγει από αυτό τα απαραίτητα διδάγματα. Η αξιολόγηση του παρελθόντος μπορεί να συνοδεύεται από οδύνη αλλά αποφέρει κάθαρση, διδάγματα και αυτογνωσία. Με αυτόν τον τρόπο η γνώση, όπως και η μνήμη, προφυλάσσει από την επανάληψη των λαθών. Και λάθη έγιναν. Όπως και ηρωικές προσπάθειες από σεμνούς, πιθανόν και άγνωστους, λειτουργούς της υγείας.
Η γνώση του παρελθόντος επιτελεί και έναν εκπαιδευτικό σκοπό. Μαθαίνει το γιατρό του αύριο να μην ξεχνά την ανθρώπινη φύση του, δηλαδή την ευκολία του λάθους. Είναι καλό να μαθαίνει από τα λάθη του χθεσινού συναδέλφου και να επιμένει να ακολουθεί τις σωστές κατευθυντήριες γραμμές στο παρόν και στο μέλλον. Και το πιο σημαντικό μάθημα, που μπορεί ένας γιατρός να πάρει από αυτό το βιβλίο, είναι να μη λησμονήσει ούτε στιγμή το σεβασμό και τη φροντίδα για τον άρρωστο άνθρωπο. Οφείλει να φροντίζει, με τρόπο ευσπλαχνικό, πρόσφορο και αποτελεσματικό, τα προβλήματα υγείας των αρρώστων. Εξ άλλου, όπως έχει ήδη ειπωθεί, η ψυχιατρική πέραν της υπευθυνότητας, που έχει απέναντι στο υγιές και άρρωστο υποκείμενο, φέρει και μια επιπλέον ευθύνη: μπορεί να παίξει το ρόλο της συνείδησης όλων των βιο-ιατρικών δραστηριοτήτων. [...]

(από τον πρόλογο του βιβλίου)