Ο λόγος του Θεού δεν είναι όπως ο ανθρώπινος. Ο λόγος του Θεού, βεβαιώνει ο Απ. Παύλος, είναι "ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας" (Εβρ. 4, 12). Ο λόγος του Θεού δεν είναι νεκρός, ούτε παρέρχεται αδιάφορος και άπρακτος. Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός και περισσότερον κοπτερός από κάθε δίκοπον μάχαιραν και εισχωρεί εις τα έγκατα του ανθρώπου, εις την ψυχήν και το πνεύμα αυτού. Και ερευνά και κρίνει και αυτάς τας αφανείς σκέψεις και επιθυμίας της καρδίας. Και εις μεν την ανεπίδεκτον ψυχήν προκαλεί πληγάς και τύψεις και επιφέρει εις το τέλος και αυτόν τον πνευματικόν θάνατον, εις δε τας δεκτικάς φέρει δύναμιν, ειρήνην και χαράν και καθιστά αυτάς καρποφόρους εις έργα αγαθά. Δια τούτο ο Κύριος παρωμοίασε τον Θείον λόγον με σπόρον, ο οποίος, όταν γίνεται δεκτός από τον άνθρωπον, εκχερσώνει και καλλιεργεί την ψυχήν του και καθιστά αυτήν γόνιμον εις αρετάς και έργα αγαθά. (Λουκ. 8, 5-15). Χωρίς τον λόγον του Θεού ο άνθρωπος μεταβάλλεται εις θηρίον άγριον, απάνθρωπον και αιμοβόρον, το οποίον δεν μένει μόνον αδιάφορον εις τον πόνον των άλλων, αλλά και χαίρεται συχνά, όταν ο ίδιος προκαλή τον πόνον ή και τον θάνατον αυτών.