Ένα παιχνίδι ανάμεσα στο λόγο και στη ψυχή.

Ο συγγραφέας μέσα από στιχάκια, διαλόγους, μονολόγους, συνθήματα, αποφθέγματα, αφορισμούς, σαρκάζει, απορρίπτει, αμφισβητεί και κοροϊδεύει ανελέητα τον εαυτό του, τηρώντας πάντα την αυστηρή απόσταση της ειρωνείας που -εκτός που είναι το γέλιο του Θεού- εκμηδενίζει τα σοβαρά και γελοιοποιεί τα γελοία.

Δεν πατάει πουθενά. Ούτε στη θέση, ούτε στην άρση. Είναι ανάμεσα... στη μεθόριο... στην κούνια...
Κι από δω κι από κει... και "το τρίτο χωρεί"...

Μήπως όμως αυτά τα "προσωπικά δεδομένα" δεν είναι και τόσο προσωπικά;
Μήπως είναι οι φωνές όλων μας;