"Τύποι και τυπάκια, άνθρωποι και ανθρωπάκια".
Ναι! Έτσι είναι, έτσι τα λέμε τούτα τα έμβρυα και "λογικά" όντα που απαρτίζουν το σύνολον της κοινωνίας κάθε τόπου, μέρους, πόλεως και χωριού. Είναι βλέπετε κανόνας (το 'παν οι άνθρωποι...) και σαν κανόνας δεν μπορεί να μην έχει και τις εξαιρέσεις του...
Εσείς τι λέτε; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Εμ! και βέβαια συμφωνείτε (αυτό το λέω εγώ...) Ποιες όμως είν' τούτες οι εξαιρέσεις, θα μου πείτε. θα τις μάθετε διαβάζοντας αυτές εδώ τις γραμμές... .
Κατά βορειοδυτικά μεριά υπάρχει μια πόλη που προήγαγε τούτα τα "τυπάκια" και "ανθρωπάκια" στον υπερθετικόν βαθμόν (τυπάρες κλπ.) και δεν είν' άλλη από την νυφούλα του Αμβρακικού... .
Πρέβεζα
Μια πόλη που πολλοί, μα πολλοί κατακτητές εποφθαλμιούσαν σαν το πρώτο "ακουμπηστήρι" στο δρομολόγιο Δύση Ανατολή. Οι λόγοι ευνόητοι. Από τους παλιούς καιρούς κατήντησε μια Βαβυλωνία. Όσοι την διαφέντευαν το πρώτο που κάνανε ήτο ο εξανδραποδισμός και η δουλεία. Τι απέμεινεν λοιπόν σε όσους κατά καιρούς μένανε σε τούτη την πόλη αναμένοντας τον νέο κατακτητή; Να ζουν με δύσκολες συνθήκες περιμένοντας το επόμενο κακό (κατακτητή).
Και είπαν οι παλιοί μας πρόγονοι "Ρε τι μας έμ'νι; Αφού θα πάμι π' θα πάμι... δε τού ρίχvουμι στού γέλιου, να ζήσουμι τα προυσουρ'νά μας χρόνια σε τούτου το ντόπου".
Έτσι έκαναν. Και μας έμεινε κατάλοιπο στις επερχόμενες γενιές, που την τελευταίαν σχεδόν πεντηκονταετίαν τις έζησα και τις ζω κι εγώ.
Αυτούς της κάθε γενιάς τους τύπους ήθελα από μικρός "να τους βάνω σ' ένα χαρτί" έτσι απλά για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.
Κρίν 'τε τους και κρίν 'τε με, με επιείκεια...