Ήταν ίσως ένα και εξήντα τρία, με μαλλιά στο χρώμα του χαλκού και του μπρούντζου, ανακατεμένα από τον ήλιο, και με όμορφα γαλανά μάτια. Ήταν μελαχρινή, ηλιοκαμένη, με λεπτή μέση και εκπληκτικές καμπύλες.

Πήρε μιαν ανάσα κι εγώ κόντεψα να λιποθυμήσω.
- Κύριε Σκωτ, μου είπε με απαλή φωνή. Χαίρομαι που ήρθατε. Καταλαβαίνω ότι ήταν ασυνάρτητα αυτά που σας είπα στο τηλέφωνο, αλλά όταν κανείς δοκιμάζει δυο φορές να σας σκοτώσει, είναι δύσκολο να μιλήσετε σωστά.

Ξαναπήρε τη διαβολεμένη ανάσα της.
- Ακούστε, της είπα. Θέλω να εξηγηθούμε καθαρά...
Ζύγωσε κοντά μου και παραλίγο να χάσω το μυαλό μου.
- Κι εγώ το θέλω, μου είπε γλυκά. Μα γιατί είσαστε έτσι ντυμένος; Ελάτε... πρόσθεσε.
Μισολιπόθυμη, την άφησα να με οδηγήσει παραλίγο στο θάνατο. Μόλις, παραλίγο...