Ο τόμος αποτελεί μια άσκηση στην πολιτική θεωρία του ρεπουμπλικανισμού και, ως εκ τούτου, στην πολιτική θεωρία: στα ηθικά μελήματα του κοινού βίου. Διανθίζοντας τις σκέψεις που φιλοξένησε αρχικά το δοκίμιο Caritas rei publica, επιχειρεί έναν στοχασμό πάνω στη (νεο)ρωμαϊκή αρχιτεκτονική της πολιτείας του/ως αδέσμευτου βίου, που συναρτά την πολιτική ελευθερία προς τις δημόσιες απαιτήσεις της αδέσμευτης ύπαρξης. Ο τόμος διαλέγεται με την πρόσφατη "ρεπουμπλικανική αναβίωση" και τις αξιώσεις ενός αδέσμευτου κοινού να εγγράψει τον κοινό βίο σε μια αρχιτεκτονική κοινών μελημάτων για την αποφυγή του κινδύνου υπαγωγής των μελών του, υπαρκτού στον κλασικό ρεπουμπλικανισμό, όσο και δυνητικού στον νέο, σε κατάσταση εξάρτησης ή υποταγής. Στο διερώτημα πώς διασφαλίζεται η ελευθερία της civitas, προβάλλει η caritas προς τα κοινά, ο αυτοέλεγχος της δημόσιας εξουσίας και η εξισορροπητική μορφοποίηση των πολιτειακών θεσμών μέσω "έμμετρων" αντιβάρων· όροι, που συγκροτούν, εν τέλει, την "ψυχή" της πολιτείας του/ως αδέσμευτου βίου.