Το να ταχθείς υπέρ ενός δόγματος τόσο απόμακρου, σ' αυτό το στάδιο της ιστορίας, όσο ο αναρχισμός θα θεωρηθεί από ορισμένους κριτικούς ως δείγμα πνευματικής χρεοκοπίας· από άλλους, ένα είδος εσχάτης προδοσίας, μια λιποταξία από το δημοκρατικό μέτωπο πάνω στην πιο οξεία κρίση του· άλλοι πάλι θα το θεωρήσουν απλή ποιητική ανοησία. Για μένα, δεν είναι απλώς μια επιστροφή στον Προυντόν, στον Τολστόι και στον Κροπότκιν, στις προτιμήσεις δηλαδή της νιότης μου, αλλά η ώριμη συνειδητοποίηση ότι οι συγκεκριμένοι στοχαστές είχαν ουσιαστικά δίκιο, καθώς και ότι η έντιμη και αναγκαία στάση είναι ο διανοούμενος να περιορίζεται στα ουσιώδη.