ΤΟ 19ον

Ένα πρόσωπο είναι ουρανός
μια ιδέα σ' ένα πρόσωπο είναι άστρο
σύσπαση φωτός
φωτοαντίγραφα ηλίου
η Φωτούλα σε κίτρινο άλογο
φάνης
φανάρι
φαναριώτης
φάντασμα
φανταιζί


ΤΟ ΜΠΡΙΚΙ

Είναι το αιώνιο τσίγκινο μπρίκι
αυτό που μου έδωσε ότι καλύτερο είχε
αυτής της ζωής και μάλλον ολότελα ξαφνικά
χωρίς ούτε αρχή μήτε τέλος.

Να ψήνει καφέ και να ντιντινίζει στο ράφι.

Είναι το δηλητηριώδες τσίγκινο μπρίκι
οτιδήποτε άλλο εκτός από ξυριστική μηχανή.
Δείχνει με το δάχτυλο το τέλος του χειμώνα
σε θερμότητα κανονική σαν εκείνη του ήλιου.

Μουτζουρωμένο και μαλακό αλλά όχι για πέταμα.


"Αρχίζω αυτό το σημείωμα με το δυσάρεστο συναίσθημα από τη μια μεριά της δικής μου αδεξιότητας κι απ' την άλλη της ματαιότητας των προλόγων. Ωστόσο, ψάχνοντας να βρω τα λόγια μου, έπειτα από αφασία τόσων χρόνων και να νοικοκυρέψω πρόχειρα μια σειρά από σκέψεις για τα καινούργια ποιήματα του Λευτέρη Πούλιου, αισθάνομαι σιγά σιγά να μου φανερώνεται ένας άλλος Πούλιος, πολύ πιο σύνθετος κι αληθινός από τον πρώτο που ήξερα, με πρόσωπο αυθεντικότερο, προσδιορίζοντας τώρα σταθερότερη και ουσιαστικότερη παρουσία μέσα στην εποχή μας. [...]

Ειπώθηκε λοιπόν [σ.σ. υποσημείωση: από τον Κίμωνα Φράιερ, στον πρόλογο του βιβλίου "Έξι ποιητές"] και θα το έλεγα κι εγώ πως ο Πούλιος είναι ένας βασικά, ιδεαλιστής που συμπάσχει με τον πάσχοντα συνάνθρωπο, διχασμένος ανάμεσα στο άτομο και το σύνολο. Σύμφωνοι. Όμως αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί και γι' άλλους, ύστερα ο Πούλιος δεν είναι μονάχα αυτό. Ειπώθηκε ακόμα πως ο Πούλιος είναι π.χ. ένας ποιητής κοινωνικά επαναστατημένος ή στρατευμένος [από τον Κίμωνα Φράιερ, στο ίδιο]. Και είναι και στρατευμένος (με το ευρύτερο νόημα της στράτευσης) και επαναστατημένος. Μα δεν είναι μονάχα αυτό. [...]

Γενικότερα τώρα, ο Πούλιος έχει μια σταθερή ανταπόκριση με τη σύγχρονη εποχή, τη σύγχρονη ιστορία, τη συγκεκριμένη κοινωνική ιδεολογία. Το εποχιακό και το κοινωνικό του συναίσθημα διοχετεύονται συνεχώς μέσα στην ποίησή του, ενώ την ίδια στιγμή ο Πούλιος, σα γνήσιος ποιητής, απαγκιστρώνεται από σαφείς αναφορές, φθαρτά επικαιρικά στοιχεία, προστατεύοντας τον εαυτό του από φωνασκία ή το σύνθημα. Η προσωπική του ιδεολογία πουθενά δεν τον υπονομεύει. Γεννημένος σ' ένα σύγχρονο κόσμο, τον υφίσταται ή τρέφεται με τα παράγωγά του, τα ξερνάει, κυκλοφορεί και δαιμονίζεται ανάμεσα σε καυσαέρια, τηλεοράσεις, ποδόσφαιρα, ναρκωτικά, αφίσες, πλαστικά και νάυλον, πολυβόλα, τανκς, πυρηνικούς πολέμους. Πνίγεται μέσα στη σύγχρονη, βιομηχανοποιημένη κοινωνία, τις βιομηχανοποιημένες συνειδήσεις, την εξουσία, την αλλοτρίωση, την καταπίεση, την απανθρωπιά. Ωστόσο όλα αυτά είναι οι εμπειρίες του, είναι ένα υλικό για την ποίησή του. Βρίσκεται επομένως σε μια αδιάκοπη διαλεκτική σχέση και σύγκρουση με τον εαυτό του και με τον έξω κόσμο. Το ένστιχτό του και η γνώση του τον οδηγούν να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο έξω κόσμος σαν ιδεολογία ή σύστημα, παλεύει να γλιτώσει απ' την τυποποίηση, τη δολοφονία. Έτσι η αγωνία του τελικά δεν είναι μονάχα ιστορική ή ιδεολογική. Είναι αγωνία υπαρξιακή-μεταφυσική, υπερβαίνει την διαλεκτική της αφετηρία. Γι' αυτό, τώρα, στον Πούλιο μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τη διπλή αναφορά της γλώσσας, της έκφρασής του: α) σε μια γνήσια και ευκρινή κατάθεση ενός σύγχρονου επαναστατημένου ποιητή και β) σ' ένα αινιγματικό βάθος όπου λειτουργεί το μυστήριο της ύπαρξης κι όπου κυριολεκτικά δομούνται οι πρώτες ύλες, οι πρώτες ανταποκρίσεις.

Σ' αυτό το βάθος υπάρχει η νύχτα, ο μυστικός χώρος των ποιημάτων, η μυστική επίκληση στον σκυθρωπό θεό, που πρέπει κάποτε, με κάποια θυσία, να εξιλαστεί. Και ίσως γι' αυτό, καμια φορά πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες, τα σύμβολα, ο προσεκτικός κι ευαίσθητος αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τη μορφή ενός εσταυρωμένου ποιητή που ταυτίζεται με τη μορφή του εσταυρωμένου Χριστού".

(απόσπασμα από τον πρόλογο του Τάκη Σινόπουλου)