Ταξίδια του νου μακρινά μου
που αρχή ούτε τέρμα δεν έχετε
την Σκέψη την πάτε μακριά μου
και άδειο το Σώμα μου στέκεται.
Κουνά το μαντήλι η Ύλη μου
στο Πνεύμα που πάει ταξίδι
και μένει η Σάρκα σαν φίλη μου
στη θέση του Νου, που 'χει φύγει.
Ταξίδια στο Χάος και το Άπειρο
με ρότες γραμμένες στ' αστέρια
που αφήνετε εμένα ανάπηρο
κορμί που του κόψαν τα χέρια.
Και κάθομαι εδώ και προσμένω
μπας γένει και πίσω γυρίσετε
στο σκλάβο κορμί το δεμένο
να πείτε τα όσα γνωρίσατε.
Ταξίδια στο Σύμπαν το άβατο
που μονο τρελοί το διαβαίνουν
περνούν Συμπληγάδες το Σάββατο
και Σάββατο βράδυ πεθαίνουν.
Και μέχρι να έλθει η Δευτέρα
να πάει ξανά τα ταξίδια του
ο Νους μου κουρνιάζει εδώ πέρα
στ' απλά, τα πεζά, και τα ίδια του.