Η ποίηση οφείλει να διδάσκει -κακώς ο μεταμοντερνισμός συκοφαντεί αυτή την αναγκαιότητα ως "διδακτισμό". Ωστόσο, είναι η ποίηση που διδάσκει και όχι ο ίδιος ο ποιητής, ο οποίος συχνά, προσπαθώντας να επιτελέσει αυτό το καθήκον, δεν συναντά παρά την προσωπική του συντριβή. Και όμως, πρέπει να προσπαθεί να αναζητά το Νόημα, και όχι, όπως η μόδα επιτάσσει, την απουσία του Νοήματος.

Απ' την άλλη, η συγκίνηση είναι ο βασικός τρόπος που έχουμε για να μην καταντήσει η ενθύμηση του παρελθόντος νοσταλγική ονειροπόληση, αναζήτηση του χρόνου που χάθηκε. Η συγκίνηση διατηρεί ολοζώντανο το παρελθόν μέσα στο παρόν, το οποίο διατηρεί στο ακέραιο τον χαρακτήρα του ως πεδίου ζωτικής πάλης και αγώνα. Η συγκίνηση επιστρέφει την Ηθική στην Ποίηση και την αποτρέπει απ' την αυτοαναφορικότητα.