Ο δεύτερος αυτός τόμος των Απάντων της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ αναφέρεται στην «κεντρική» δεκαετία της ζωής ενός ανθρώπου. Στα ποιήματα αυτά ο προσωπικός τόνος κορυφώνεται έως να γίνει καθαρά υπαρξιακός, ο έρωτας περιγράφεται σαν ο επικίνδυνος μοχλός που με την παραμικρή κίνηση δείχνει το άλλο πρόσωπό του, το θάνατο, ενώ συγχρόνως αποκαλύπτεται η παράξενη σκευωρία που τον έβαλε εκεί: για να καλύπτει δηλαδή το θάνατο. Η φύση είναι πάντα παρούσα, πότε σαν παρηγοριά, πότε σαν υπόδειγμα άνθησης, πότε σαν διδαχή πίκρας. Κι ενώ στον Ενάντιο Έρωτα αποτυπώνεται πλήρης η ιδεολογία της αγάπης, όλο το βιβλίο διαχέεται από ένα από τα σταθερά θέματα της ποιήτριας: την ακατάπαυτη απώλεια των πάντων. Όμως λέει η ίδια: «Δε θα είμαστε ποτέ / αυτό που είμαστε στιγμιαία / αλλ' είναι θρίαμβος / αυτή η σταθερή απώλεια».