[...]
Και σε κάποιου ύφους ποιητικές διηγήσεις για την απόλυτη τέχνη του σύμπαντος κόσμου, καταλαβαίνω πως πρέπει ν’ αρχίσω τις προετοιμασίες για έναν πόλεμο που νόμιζα πως είχε τελειώσει. Ο χρόνος αναπηδά σα σπασμένη γραφομηχανή, με τον Βόρειο Άνεμο πάνω από τα ερείπια να φαντάζει ο Μεγάλος Αδελφός μου. Στους πληγωμένους γαλαξίες το μυαλό μου τσουρουφλισμένο από αστραπιαίες εκρήξεις, επιστρέφει στις κόκκινες νύχτες του Au Revoir ανάμεσα σε πολεμικές εικόνες και σαθρές σκέψεις [...]