"Είναι ήσυχα τώρα. Μπορώ να θυμηθώ ξανά την παλιά ιστορία. Πάντα αρχίζει με την ίδια εικόνα, και μετά σχεδόν χωρίς σειρά, διεκδικούν θέση γνωστές ή πρωτοεμφανιζόμενες εικόνες και αισθήματα. Στο κάλεσμά τους, αφορμή είναι μία θλίψη ή η παρακίνηση να επεκτείνω το χρόνο, προσθέτοντας στο τώρα το τότε.

Ένα άδειο υπόγειο κι επάνω ο κήπος όλος στρωμένος με άσπρα φτερά, αίματα, φύλλα, κλαδιά. Είμαι μικρή και κλαίω με λυγμούς.

Έτσι ξεκινά πάντα, και πάει πότε πίσω και πότε μπρος. Είναι η εξιστόρηση της πορείας της οικογένειάς μου. Πώς ορθοπόδησε μετά την τρίτη της προσφυγιά. Η γιαγιά με τη μητέρα μου μικρή, άφησε βίαια το νοικοκυριό της στο Σαμάκοβο της Ανατολικής Θράκης, και πρόσφυγας, πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1924 ως ανταλλάξιμοι, ήρθαν στην Ελλάδα, κι εγκαταστάθηκαν στη Δράμα. Η οικογένεια του πατέρα μου δεν μπόρεσε να φύγει από το Μπλίκεσιρ της Μικράς Ασίας. Τους έσφαξαν όλους. Γλίτωσε μόνο ο ίδιος και, νέο παιδί, κατάφερε και ήρθε στην Ελλάδα το 22.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκαθαρίζουν με δυσκολία, χαμένες στα βάθη της νηπιακής ηλικίας, χωρίς ειρμό. Όμως, από διηγήσεις της μαμάς μου, τις ένιωσα φαίνεται δικές μου. Έτσι περίεργα μαθαίνουμε την ιστορία μας. Σα να πρόκειται για την ιστορία κάποιου άλλου. Κάποιος άλλος θαρρείς έλεγε τις πρώτες λέξεις, κάποιος άλλος έκανε τα πρώτα βήματα. Αλλά είναι η δική μας ιστορία και ο τρόπος που τη μαθαίνουμε, παλιός όσο ο κόσμος. Βαθιά μέσα μας διαμορφώνεται απ' αυτήν η ταυτότητά μας".