Τούτο το παράθυρο, άυπνο, χάσκει απροσδιόριστα μέσα στη νύχτα. Στοχεύει το βάθος του κόσμου... Τρελά φεγγάρια σκαλώνουν πάνω του. Δαίμονες κι άγγελοι να κοιτούν. Να κοιτώ μαζί τους. Να ονειρεύομαι.
Να γλιστρούν κι οι αμαρτίες στις κλειδωμένες του νύχτες, στις κλειστές του κάμαρες, εκεί όπου τα όνειρα κοιμούνται ανήσυχα.
Εκεί όπου οι ληγμένοι έρωτες αναζητούν μια πίσω πόρτα να κρυφτούνε. Να το σκάσουν.

- Να φταίει άραγε εκείνη η μακρόχρονη σιωπή του, που άθελά σου διατάραξες και δεν υπολόγισες το σεισμό της;

Κρεμασμένη πάνω του η βαριά κουρτίνα, τρέμει σε κάθε της ανέμισμα. Σε κάθε σκόρπισμά της. Σαν λαχτάρα.
Την τραβώ στο πλάι, μα εκείνο το αποχρωματισμένο τοπίο στο βάθος, δε λέει να φύγει από μπροστά του.
Ένα ανέμισμα έγινες τελικά. Ένα αποχρωματισμένο τοπίο.
Κι εγώ που πίστευα πως θα είσαι ο μεγάλος απών...