Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαμε παιδιά. Που ονειρευόμασταν με τα μάτια ανοιχτά, που μετρούσαμε τα άστρα τις νύχτες, που ψάχναμε να βρούμε νεράιδες και ξωτικά στις γλάστρες της αυλής. Φτιάχναμε πυργάκια στην άμμο τα καλοκαίρια, καραβάκια χάρτινα για μακρινά ταξίδια, γυρνούσαμε μ'έναν χρωματιστό ανεμόμυλο τον κόσμο όλο.

Πιστεύαμε στο Φως, στην Αγάπη, στον Άνθρωπο.

Κι ύστερα; Ύστερα μεγαλώσαμε και γίναμε πήλινα εκμαγεία. Που κρατούσαμε ερμητικά φυλακισμένα εντός την αλλοτινή μας παιδικότητα. Και ψάχναμε δικαιολογίες και αφορμές για να βγούμε ξανά στο δρόμο. Να παίξουμε κρυφτό και να κυνηγήσουμε πεταλούδες.

Καμιά φορά -άμα ήμασταν τυχεροί ή ερωτευμένοι- τα καταφέρναμε. Άλλοτε όχι. Συχνότερα όχι. Και συνήθως ζούσαμε, ζούμε λυπημένοι και γκρινιάρηδες. Γιατί; Γιατί άραγε;

Μήπως γιατί ξεχάσαμε μεγαλώνοντας τον ορισμό της μαγείας;
Μήπως γιατί δεν διαβάζουμε παραμύθια πια; Μήπως γιατί πάψαμε να πιστεύουμε στα θαύματα;

Ελάτε, επαναλάβετε μετά από μένα. Ίσως έτσι αρχίσετε να θυμάστε:
"Μαγεία είναι...μαγεία είναι...να!... μαγεία είναι να φτιάχνεις αστεράκια από χώμα, να τα κολλάς με μέλι στον ουρανό κι αυτά να λάμπουν πιότερο κι απ'τα αληθινά άστρα. Έτσι δεν είναι;"

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν...