Ένας ολόκληρος κόσμος ζει παράμερα: Παιδιά με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένοι, πρόσφυγες, μετανάστες, οικονομικά και κοινωνικά αδύνατοι.

Ο Στέλιος, παιδί με νοητική υστέρηση, έμενε μακριά από τα συνομήλικα. Όταν κάποια φορά σε παιδική χαρά τα πλησίασε δειλά δειλά, εκείνα τον κοίταζαν περίεργα και έτρεχαν σε άλλη κούνια, τσουλήθρα ή τραμπάλα. Τότε γύρισε κατά τη μάνα βγάζοντας παραπονεμένη κραυγή...

Ο γερό-Ανέστης ζούσε μέσα σε οικογένεια και πολύ τον φρόντιζαν. Ωστόσο του έλειπε η συντροφιά, τον έδερνε η μοναξιά. "Εσείς με τις δουλειές σας ολημέρα κι εγώ με τους τοίχους" είπε στη Μαριάννα.

Η δεκαοχτάχρονη λαθρομετανάστρια Daniela που την ανάγκασαν να δουλεύει χωρίς άδεια ασκήσεως επαγγέλματος... λέει στο δικαστήριο: "Άμα δεν έχεις να φας και φοβάσαι και είσαι σε ξένον τόπο, φορτώνεσαι τη μοίρα που έχουν ορίσει άλλοι για σένα".

Στα διηγήματα συναντούμε ανθρώπους που με ψυχή αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις. Κάποιοι μάλιστα επανακαθορίζουν τη στάση τους σε μια καινούργια πραγματικότητα.