Βαθιά ανθρώπινες οι ποιητικές πινελιές της Ευαγγελίας Δαρσινού-Ρουμελιώτου. Ανθρώπινες με το συναίσθημα να κυριαρχεί, να πλημμυρίζει, να διαχέεται σ' όλο της το έργο, αλλά ταυτόχρονα να φιλτράρεται στη δεξαμενή της λογικής, στις σημερινές καινούργιες αναζητήσεις, στις απαιτήσεις που επιβάλλει η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα.
"Αλίμονο, τις παιδικές αναμνήσεις πρέπει να έχουμε κλειστές, αιώνια σκονισμένες" ή "Και τότε είδα τα δόντια σου... ήταν γεμάτα αίμα" ή σε άλλο της στίχο "...δεν αντιλαμβάνονται τον θάνατο που ανασαίνει δίπλα τους..."
Τέχνη "ποιεί" η Ευαγγελία ορμώμενη και καθοδηγούμενη από κανόνες και αξίες διαχρονικές αλλά σταθερές. Αξίες που διαποτίζουν τη δράση του ενεργού σκεπτόμενου πολίτη, του ανθρώπου που στέκεται με αξιοπρέπεια στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σύντροφό του, στις ατομικές-προσωπικές του επιλογές. Ίσως αυτό είναι το μεγάλο αλλά ταυτόχρονα απλό μυστικό και εν τέλει η ικανότητα της ποιήτριας Ευαγγελίας Δαρσινού-Ρουμελιώτη. Να αναπολεί, αλλά και να προσγειώνεται με αρμονία στο σήμερα. Να ονειρεύεται αλλά και να ανασύρει από μέσα της, από το δικό της οπλοστάσιο "υλικά" που την επαναφέρουν στην πραγματικότητα. "Μα εκείνο συνεχώς εδώ, πάντοτε "παρών" το άτιμο το δάκρυ, δηλώνει".
Ανθρώπινη, ρεαλιστική, λιτή και επιμελώς απέριττη η ποίηση της Ευαγγελίας, μακριά από κάθε μεταφυσική προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης, γίνεται σήμερα μια ακόμα φωνή, μια προσεγμένη αλλά ανεξάρτητη κραυγή στο λειψό οπλοστάσιο της ανθρώπινης διανόησης.

γιώργος θ. τζιας


ΛΗΘΗ

Επανέρχεται η μνήμη στα παλιά
κουραστικά επιμένοντας
σε εικόνες πικρές
εικόνες βουλιαγμένες
ανέμους δυνατούς
που χτυπούν αλύπητα
το μικρό ησυχαστήριο της λήθης
ώσπου να το πληγώσουν.