Ο έρωτας ουρανόσταλτος άγγιξε τα σύνορα και τη διψασμένη καρδιά της Δάφνης. Χαιρέτησε τους ουρανούς της, χτίζοντας τη στέγη της κάτω από το φως. Ξανακράτησε σφιχτά στην παλάμη τα όνειρά της, αντικρίζοντας την άνοιξη που της χτύπησε την πόρτα.
Κι όμως, ένας άνεμος μόνο έμεινε να κρατά στην καρδιά της φυλαγμένη, τη μάταιη προσμονή της. Η ώρα ήταν ολόπικρη, πλάι στη ρίζα που ήθελε να ζωντανέψει. Νυχτερίδες φτερούγισαν, σβήνοντας τα χνάρια τους στην άμμο.

Εκείνος "Μίλησε", μα έφυγε...
"Σαν δεν του φτάσαν τα πουλιά,
σαν και δεν άκουσε τον ψίθυρο,
σαν και δεν τον άγγιξε το κάλεσμα..."
Τι έφταιγε τελικά;