Τις σελίδες που κρατάς, μια νύχτα με φεγγάρι να ανοίξεις. Να τις χυμήξεις! Η Πανσέληνος για σένα φως θα ρίξει, πριν οι θνητοί αποκοιμηθούν. Από τον λήθαργο οι θεοί ξυπνούν. Μιλούν. Δεν είναι μόνοι! Το χθες παγώνει. Τα χρονικά ο μύθος λιώνει, δεν τα ξεχνά. Δε συγχωρεί, μα ούτε εκδίκηση ζητά. Μονάχα... αντανακλά: Εμένα. Κι εσένα. Κι ολάκερη την πλάση. Έχεις ξεχάσει; Έρωτα βλέπεις; Πόλεμο; Λατρεία; Ιστορία; Αθωότητα ή βία; Όσοι έφτιαξαν Θεούς, μετά Διαβόλους βρήκαν. Μάλλον χαθήκαν! Έτσι κι εγώ; Έτσι κι εσύ; Ανάμεσα στους ίσκιους που σκοτεινιάζουν την ύπαρξή μας, γίνεται να υπάρξουν κάποιες αχτίνες αληθινής ελευθερίας, μα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τις δημιουργήσουμε...